„Teraz rozumiem” – zauważyła. „Byłam głupia. Nie mogę uwierzyć, że skrzywdziłam Jacka. Nie zasługuję na pieniądze. Źle o nie prosiłam”.
Jestem w szoku. Czy moja siostra mówiła? Czy w końcu wzięła na siebie odpowiedzialność?
„Przepraszam” – powiedziała. „Byłam samolubna. Też cię zraniłam. Powinnam była pójść za tobą. Powinnam była posłuchać Jacka”.
To był początek, ale nie idealne przeprosiny. Niczego więcej nie potrzebowałem.
Kilka tygodni później moja siostra osobiście przeprosiła Jacka. Choć było to krępujące, to była prawdziwa próba zagojenia ran. Chociaż się rozstali, rozstali się w dobrych stosunkach. Wierzyłam, że to wystarczy.
Nauczyłem się też czegoś. Czasami najtrudniejsze lekcje bolą najbardziej. Zamiast dawać, ucz ludzi, jak na to zasłużyć. Moja siostra nie zasługiwała na 10 000 dolarów, ale dostała coś cenniejszego: szansę na zmianę.
To może być najwspanialszy dar.
Uczymy się od życia, czy nam się to podoba, czy nie. Czasami warto się wycofać i pozwolić ludziom radzić sobie z własnymi problemami. Daj im szansę na rozwój, a nie karć.
Jeśli musisz kogoś czegoś nauczyć, zadaj sobie pytanie: Czego się nauczy? Czy to go ulepszy? Jeśli tak, może warto.
Polub, udostępnij i opowiedz innym o tej historii.
