Kiedy Darren stracił pracę, nie zastanawiałem się ani chwili. Był moim młodszym bratem – przelałem mu 3000 dolarów, żeby pomógł opłacić czynsz, zakupy i zyskać trochę czasu. Tak się robi dla rodziny.
Dwa tygodnie później zobaczyłem na Instagramie jego dziewczynę Ritę, pozującą z luksusowymi torebkami i oznaczającą drogie restauracje. Poczułem skurcz w żołądku, ale dałem mu szansę.
Potem wróciłem do domu. Telewizora nie było.
Podobnie jak moja konsola do gier, kilka par butów sportowych i zapas gotówki na wypadek sytuacji awaryjnej.
Tylko jedna osoba miała klucz: Darren.
Zadzwoniłem. Nikt nie odebrał. Napisałem SMS-a: „Zabrałeś moje rzeczy?”. Cisza.
Następnego ranka pojechałam do mamy, gdzie się zatrzymał. Przywitała mnie z uśmiechem, jakby wszystko było normalnie.
„Jesteś tu dla Darrena?” zapytała.
„Nie. Jestem tu, żeby z nim porozmawiać.”
Leżał na kanapie, zrelaksowany. Jakby nic się nie stało.
„Gdzie są moje rzeczy?” zapytałem.
Wzruszył ramionami. „Zastawiłem to. Spokojnie, odzyskam to, jak zacznę pracować”.
Nie mogłem uwierzyć w słowa, które wypowiedział.
„Wydałeś pieniądze, które ci dałem, a mnie okradłeś?”
„Mieszkasz sama. Nie masz dzieci. Stać cię na to.”
Spojrzałem na mamę, czekając, aż się odezwie. Nie odezwała się.
„Potrzebuje tylko trochę czasu” – powiedziała cicho. „Wiesz, że wiele przeszedł”.
