Moi rodzice zostawili wszystko mojemu bratu, więc przestałem płacić ich rachunki. Miesiąc później mama wysłała mi wiadomość.

Jestem człowiekiem. Zasługuję na szacunek. Zasłużyłem na to, by mnie doceniano, nie tylko wtedy, gdy czegoś ode mnie potrzebujesz.

A co do Erica, w końcu nadszedł czas, żeby dorósł. Ma 28 lat i nigdy w życiu nie przepracował ani jednego dnia, nigdy nie wziął na siebie żadnych obowiązków. Nasi rodzice tak długo tolerowali jego bezczynność, nic dziwnego, że jestem ich ulubieńcem.

Ale jest pewien haczyk: miał wystarczająco dużo czasu, żeby wrócić do normalnego życia. Teraz musi nauczyć się bronić…

Do wszystkich, którzy śledzili tę tragedię i stanęli po stronie moich rodziców: Pamiętajcie: każda historia ma dwie strony. Tak, rodzina jest ważna.

Ale rodzina opiera się na wzajemnym szacunku. Już wystarczająco dużo dałem. Dość na całe życie.

I nie zamierzam przepraszać za to, że w końcu dokonałem własnego wyboru. Nie odwracam się od rodziny. Po prostu nie jestem już ich wycieraczką ani ich rodzicami.

Życzę Ci wszystkiego najlepszego. Ale nie będę już Twoim podnóżkiem. Kliknąłem „Publikuj” i poczułem ulgę.

Po raz pierwszy w życiu powiedziałam prawdę o mojej rodzinie. O tym, jak mnie wykorzystywali przez lata. O tym, jak zawsze oczekiwali, że będę ich wybawcą…

Ale nigdy nie zastanawiałem się nad tym, czego potrzebuję. Nie pozwoliłem im już opowiedzieć mojej historii. Reakcja była szybka.

Ludzie, z którymi nie miałam kontaktu od lat, odezwali się. Kuzyni, przyjaciele, a nawet dalsi krewni polubili post i wysłali mi prywatne wiadomości z kondolencjami. To była niesamowita ulga, móc w końcu powiedzieć prawdę bez poczucia winy i manipulacji.

Ale potem zaczęło się zamieszanie. Moi rodzice i Eric byli wściekli. Eric napisał do mnie: