W moje osiemnaste urodziny babcia wręczyła mi pudełko owinięte w papier z kwiatowym wzorem. W środku był czerwony kardigan, który sama wydziergała. Ledwo na niego spojrzałam. Szybkie „dziękuję”, pocałunek w policzek i wybiegłam za drzwi – goniąc za śmiechem, przejażdżkami samochodem i nocnymi planami. Mając osiemnaście lat, nie rozumiałam, że każdy ścieg krył w sobie godziny jej miłości.
Zaledwie kilka tygodni później zmarła.
Kardigan, wciąż starannie złożony, wisiał na dnie szafy. Nie mogłam się zmusić, żeby go założyć – nie dlatego, że mi się nie podobał, ale dlatego, że napawał mnie poczuciem winy. Zignorowałam jej starania, potraktowałam jej prezent jak każdy inny sweter. A potem zniknęła. Za każdym razem, gdy otwierałam szafę, czułam, że to mniej materiał, a bardziej ciche przypomnienie o wdzięczności, której tak naprawdę nigdy nie wyraziłam.
Mijały lata. Życie niosło mnie naprzód – studia, pierwsza praca, zakochanie, ślub, macierzyństwo. Z każdą przeprowadzką kardigan towarzyszył mi, starannie złożony w pudełkach z etykietami „pamiątki” . Nie mogłam go wyrzucić, ale też nie potrafiłam się z nim zmierzyć. Stał się cichym symbolem zarówno miłości, jak i żalu.
Aż pewnego deszczowego popołudnia, podczas sprzątania z moją piętnastoletnią córką, ona to znalazła.
„Mamo, co to jest?” – zapytała, wyciągając kardigan z pudełka. Uniosła go do góry, a jej oczy błyszczały. „Jest piękny. Mogę go przymierzyć?”
